Nieuwe blik op de wereld

Vandaag ontmoette ik een zeeleeuw. Hij stak zijn hoofd ver uit het water vandaan, voordat hij weer onderdook alsof hij verlegen was. Dan kwam hij na een paar seconden weer boven, en dook vervolgens weer onder. Na drie keer kon ik hem niet meer vinden. Pas later zag ik hem ver in de zee, nog een keer omkijken.

Who shall I meet this time? Beach Grove Regional Park, March 13th 2012

Ik zat daar op een rots met mijn gedachten. Gedachten over al die grote huizen langs de waterkant. Gedachten over zeeleeuwengebrul in de avondstilte. Ik dacht ook aan alle mensen die ik vandaag en de tijd daarvoor ontmoet had, want als vogelonderzoeker ben ik een soort voederpaal voor wandelende gepensioneerden. En als je een vinger geeft, nemen ze je hele arm, en stoppen ze niet meer met praten. Ik zie dat als deel van het avontuur, vooral als ze mij overspoelen met weetjes over Canadese geologie, vooroorlogse geschiedenis, en hun angsten voor de toekomst.

Black squirrel at the Lost Lagoon during a birding trip, March 10th 2012

Die angsten voor de toekomst zijn bij hen meestal verbonden met het geluk van hun kleinkinderen. Ik deel eenzelfde soort angst, maar dan voor de kleinkinderen van de dieren, en niet die van de mensen. Zo is er iets simpels als huizen langs de waterkant. Wist je dat die huizen de hele structuur van de kust veranderen? In plaats van zandstranden ontstaan er kiezelstranden, omdat de energie van de stromingen sterker wordt wanneer de golven tegen de fundering van de huizen botsen. Wat is er zo naar aan kiezelstranden? Nou, er is minstens één diersoort die liever zandstranden heeft: de rotgans! Zulke verhalen hoor ik tijdens toevallige ontmoetingen op mijn reis.

Northern Flickers tell stories to old growth trees; Parksville, March 28th 2012

Als zoiets simpels al zo’n groot effect heeft op iets fundamenteels als een strand, dan huiver ik bij de gedachten aan grotere projecten. Projecten waar het ‘gewone volk’ waarschijnlijk niks van afweet, omdat ze plaats vinden in het noorden van provincies en landen, uit het oog en hart van ‘people who care’. Ook ik hoorde alleen maar toevallig van deze projecten, opnieuw via verhalen.  

Meeting this quail aside the road was a great surprise! March 28th 2012

De meest motiverende verhalen die mij bewust maakten van de donkere wegen die Canada is ingeslagen, werden verteld door Dr. David Suzuki en Tzeborah Berman. Beiden zijn beroemde milieuactivisten die werkten aan het beschermingsplan van het Canadese regenwoud. Dat klinkt als een groot project, maar de schaal is aan het veranderen. Teerzanden bevinden zich onder het boreale woud van Canada. Om toegang tot deze smerige bron van olie te krijgen, wordt de bodem letterlijk kaal geschraapt. “De grootte van teerzanden kun je pas begrijpen als je het met eigen ogen gezien hebt”, hoorde ik van een ooggetuige die ik ontmoette in Parksville op Vancouver Island.

Eagles probably have great stories to tell, as they see everything from a different perspective!  March 28th 2012

Is het te verteren dat de Canadese regering propagandafilmpjes maakt over ethic oil, afkomstig van de teerzanden? Is het niet zielsverscheurend dat men serieus van plan is om oliepijplijnen dwars door ongerepte regenwouden van British Columbia te leiden? Is het te begrijpen dat men gigantische olietankers door de fjorden wil laten varen, met als risico een volgende olieramp die kermodeberen, zalm, orka’s en andere icoondieren (en planten!) uit Canada bedreigt? Dit grijpt me naar de keel! Vooral omdat de wereld niet beseft dat het voor onze ogen gebeurt, maar gesluierd wordt door misleidende etiketten zoals ethic oil!

Rally against oil tankers along the coast of British Columbia, Downtown Vancouver, March 26th 2012

Daarom heb ik afgelopen maandag meegelopen met in een demonstratie tegen de olietankers in Downtown Vancouver. Kennen jullie het gevoel  ‘hartverscheurend’? Dat was het toen native coastal people vertelden over hun afhankelijkheid van de schone zee. Dat ze bang zijn dat olie hun zalmrivieren zal vergiftigen, waar ze al 10.000 jaar van afhankelijk zijn. Dat was het toen een vrouw uit noord Alberta vertelde dat olielekkages uit de teerzanden de grond rondom haar dorp vergiftigden, drinkwater onbruikbaar maakten, de ouderen en kinderen ziek maakten. Het ergste? De regering houdt dit stil!

Clouds in shapes of eagle wings show their own messages, March 28th 2012

Omdat ik zulke sprekers op een podium zag, met alle mensen om mij heen die dezelfde boosheid voelden, ben ik nu verbonden aan het lot van deze mensen. Ik kan mijn rug er niet meer toe keren. Ik zie olie overal om mij heen en het maakt me bang. Zijn we onomkeerbaar afhankelijk gemaakt van olie? Hoe zorgen we dat toekomstige generaties nog genoeg olie overhouden rubberlaarzen,  reistassen, vloerkleden, dashboardkastjes en medische apparatuur? Verbruiken we dit allemaal om naar ons werk te rijden, om in de file te staan?

Magical place. I could imagine a world without humans, until a helicopter came across and chased both eagles and geese away. March 28th 2012

Ik hoop dat er snel een alternatief gevonden wordt voor benzine, kerosine, en diesel. Het verbranden van olie enkel voor vervoer moet zo snel mogelijk gestopt worden, willen we in de lange termijn nog van olie gebruik maken. Hoe ironisch is het dan dat ik naar Parksville ben gereden in een Dodge Dakota, een enorm Amerikaans gevaarte dat mijn bloed deed stollen toen onze blikken elkaar voor het eerst ontmoetten. Dit is de auto van het departement Biology van mijn universiteit. Door te rijden in zo’n auto, schaam ik me op de weg, waardoor mijn afkeer tegen de huidige afhankelijkheid van olie alleen maar groeit.

Ashamed to drive in this car right now. March 27th 2012

 Wat mij dan teleurstelt is dat ik dezelfde boodschap 20 jaar geleden al hoorde in televisiereclames, waarbij er een wereldbol in beeld werd gebracht die langzaam opbrandde. Ondertussen lijkt de wereld er erger aan toe te zijn dan zij al was. Is er dan ook maar iets veranderd? Of is er nog hoop? Negentien jaar geleden protesteerde ik al tegen de bio-industrie. Deze industrie is alleen maar gegroeid. Ik ben toch elke keer blij als ik hoor dat de biologische boerensector aan het groeien is. Dat geeft hoop! Nu hoop ik op een groen alternatief voor vervoermiddelen. We moeten opnieuw leren delen met al onze aardgenoten. 

Take home message: we need to learn to share just like our fellow earthlings. March 28th 2012